Het is bijzonder hoeveel mijlpalen onze Lucas in de afgelopen 2,5 maand heeft bereikt. Totdat hij 16 maanden was deed hij eigenlijk weinig. Hij vond het leuk om op zijn buikje te liggen en draaide dan wat om zijn as maar veel meer gebeurde er niet. Als we hem op zijn rug neerlegden dan veranderde hij in een passieve baby. Hij lag dan maar te liggen en vond het allemaal wel prima. Maar dat is dus enorm veranderd. Het begon met tijgeren. Ineens ging hij naar voren. Eerst nog wat voorzichtig en alleen met zijn armen maar inmiddels tijgert hij de hele kamer door. Diezelfde dag besloot hij ook te gaan billenschuiven. Dat is wat hij inmiddels het meeste en beste doet. Hij vindt het super leuk om dan alles te ontdekken. Zodra er een deur open staat gaat Lucas er snel vandoor. Hij gaat als een speer. Nog een paar weken later begon hij ineens te draaien van zijn rug naar zijn buik. We oefenden dit altijd zó enorm vaak met hem. De fysiotherapeut zei al dat ze het eigenlijk wel vreemd vond dat hij het nog niet deed. Als je verder naar zijn ontwikkeling keek zou hij namelijk eigenlijk allang al moeten draaien. Wanneer wij dit oefenden met hem dan was er ook maar een heel klein duwtje nodig om te gaan maar uit zichzelf deed hij het niet. Tot ik op een dag zijn luier verschoonde en hij in eens op zijn buik draaide. Eerst was ik nog wat bozig op hem want hè, blijf nou toch eens liggen, je moet een schone luier. Totdat ik na een aantal keer draaien besefte wat hij nu eigenlijk deed. Hij draaide gewoon! En dat niet eens tijdens één van de vele oefenmomenten, nee hoor, gewoon tijdens het verschonen van de luier. Hij leek het eindelijk door te hebben! Momenteel draait hij steeds. Op zijn rug liggen (en dus luier verschonen) vind hij echt niet leuk. In zijn bedje vind ik hem regelmatig op zijn buikje. Aangezien terugdraaien naar zijn rug nog niet gaat, is het dan wel mopperen want slapen doet hij toch het liefste nog wel op zijn rug. Nog een paar dagen later besloot hij in eens zelf tot zit te komen! Wanneer ik hem dus op zijn rug neerleg, draait hij op zijn buik en vanuit buiklig komt hij zelf tot zit. Waaaa! Wat zijn wij trots op hem! Het gevolg is nu wel dat hij nauwelijks meer tijgert want hij wil het liefste zitten. Maar wat een ontwikkelingen in een enorm korte tijd! Verder trekt hij zich aan dingen op tot aan zijn knieën, blijft hij tegen iets aan staan als ik hem staand neerzet en van de week probeerde hij zelfs heel voorzichtig een beetje op handen en knieën (kruiphouding) te staan. Het beginnetje van kruipen is er dus ook al. Het kruipen verder zet nog niet zo door maar dat zal vast wel gaan komen.
Waarmee hij zich ook enorm heeft ontwikkeld is zijn karakter. Hij is een boefje aan het worden. Met spullen gooien, spullen van zijn grote broer afpakken en omgooien, de aarde uit de plantenbakken halen… en dan wanneer wij boos op hem worden ons heel lief aankijken en lachen. Het grote opvoeden is voor ons begonnen! ?
Wat we wel enorm bij hem zien is zijn hypermobiliteit. Dit is iets wat echt bij 49,XXXXY syndroom hoort. Hypermobiel betekent dat je enorm bewegelijk bent in je gewrichten. Lucas kan extreem wijd zijn benen spreiden en in zit kan hij helemaal met zijn buikje plat op de grond gaan liggen. Hij is hypermobiel in alle gewrichten van zijn lijfje. Wanneer andere mensen dat zien dan reageren ze vaak positief want wauw, wat is hij enorm lenig zeg! Maar het is niet goed natuurlijk om zo extreem hypermobiel te zijn. De orthopeed was dit eerder ook al opgevallen maar gaf aan dat we hier eigenlijk weinig mee kunnen. Met de fysiotherapeut zijn we bezig om zijn spieren sterker te maken maar verder is het een kwestie van accepteren. We hopen maar dat hij er (in zijn latere leventje) geen last van gaat krijgen want mensen met hypermobiliteit kunnen veel klachten ervaren.
Qua ontwikkeling gaat het dus enorm goed met hem. We weten dat hij natuurlijk nog steeds enorm achterloopt (bij de laatste testen liet hij een ontwikkelingsachterstand van 7,5 maand zien) maar het is mooi om te zien dát hij zich ontwikkelt. We zijn dan ook juist enorm trots als we weer een sprong bij hem zien, misschien dat we zelfs nog wel éxtra trots zijn. Stel dat hij pas gaat lopen wanneer hij vijf jaar is dan staan wij als ouders zeker keihard naast hem te juichen hoor! Dat is zo enorm genieten. We vinden het nu ook zo fijn dat hij nu eindelijk wat doet want heel eerlijk, dat baby-gedoe waren wij wel een klein beetje zat. Nu is hij een echt dreumesje. Dat is genieten!
Met eten en drinken blijven de sprongetjes helaas een beetje achter momenteel. Maar hé, je kan je ook niet op alle vlakken tegelijk ontwikkelen hè! Hij was zo’n drie weken terug weer flink ziek geweest. Er heerste duidelijk weer een virusje in huis. En wanneer Lucas niet lekker is dan stagneert het drinken. Hij weigert gelukkig niet meteen alles (wat hij wel altijd deed in de tijd toen hij nog een sonde had) maar hij drinkt wel te weinig en valt dan weer af. Maar inmiddels proberen wij ons als ouders daarover niet te druk te maken want meestal pakt hij het daarna toch wel weer op. Inmiddels drinkt hij nu zo’n drie weken achter elkaar weer wat te weinig maar we geven het de tijd. Echter kwam er afgelopen week nog even een nachtje ziekenhuis tussendoor…
Lucas gaat momenteel naar Zigzag toe. Dit is een Verpleegkundig Kinderdagverblijf in Hoorn. Voorheen ging hij altijd naar Kleine Maatjes in Assendelft maar wegens verandering in onze werksituatie, manlief is namelijk overgestapt van Amsterdam naar Hoorn, en ik zelf die na ruim twee jaar thuiszitten ook langzaam aan weer wat werk wil gaan oppakken (ook in Hoorn) besloten we om van opvang te switchen. Dit vonden wij moeilijk want als wij ergens tevreden over waren dan waren het wel die enorm lieve leidsters bij Kleine Maatjes en hun enorm goede zorgen voor onze Lucas. Echter ging de switch gelukkig vrij soepel want ook bij Zigzag zijn de leidsters allemaal stuk voor stuk heel lief. Lucas vind het heerlijk bij Zigzag en gaat daar nu twee dagen in de week naartoe.
Afgelopen dinsdag was hij daar dus ook. Halverwege de ochtend werd ik gebeld door een leidster die aangaf dat Lucas wat koorts had. Ik maakte mij daar niet persé direct zorgen over. Hij krijgt momenteel bijna al zijn tanden en kiezen tegelijkertijd dus ik vond het niet zo raar dat hij daar misschien wat last van zou krijgen. De leidster gaf aan dat we hem niet hoefden op te halen maar dat ze hem daar gewoon lekker in bedje zou leggen maar dat ze het ons wel even wilde laten weten. Ik vroeg haar mij op de hoogte te houden. Drie uur later werd ik gebeld. Lucas was weer wakker maar hij was enorm benauwd. Hij ademde snel en zwaar en ze hadden daar zijn saturatie (zuurstof in het bloed) gemeten. Deze bleek veel te laag te zijn en daarom hadden ze hem daar wat zuurstof gegeven. Ze gaf aan dat het goed zou zijn om met hem even naar de kinderarts te gaan voor controle want ze had er niet zo’n goed gevoel bij. Ik schrok hier natuurlijk erg van en besloot hem op te halen om met hem door te rijden naar de kinderarts. De kinderarts was inmiddels op de hoogte en wist dat we zouden komen. Echter toen ik op het punt stond te vertrekken gaf ze aan dat ik hem niet mee in de auto mocht nemen met zuurstof (ik ben immers geen verpleegkundige) en dat ze een ambulance zou bellen. Ik besloot om direct door te rijden naar het ziekenhuis en manlief ging vanuit zijn werk mee in de ambulance. Het was fijn dat er iemand van ons bij hem kon zijn op dat moment.
Met de ambulance werd hij naar het ziekenhuis gebracht. Met een klein kindje zijn ze extra voorzichtig dus de sirenes waren aan toen ze aankwamen bij Zigzag en ook tijdens de rit naar het ziekenhuis stonden de sirenes aan. Pff, dat maakte wel even indruk op ons! Lucas was erg mak, bleek en inderdaad kortademig. Hij was duidelijk hartstikke ziek. De zuurstof deed hem echter wel goed en zijn saturatie ging langzaam aan weer wat omhoog.
We moesten ons melden bij de Eerste Hulp en daar aangekomen werd hij onderzocht door de artsen. Ze luisterden naar zijn longen en hoorden wat gekraak. Ze constateerden dat het gelukkig geen longontsteking was maar wel een infectie in zijn bovenste luchtwegen. Dit zou de benauwdheid kunnen verklaren. Aan het zuurstof bleef zijn saturatie keurig netjes dus ze besloten al vrij snel om te testen hoe het zou gaan zonder zuurstof. Ook zonder zuurstof bleef zijn saturatie gelukkig goed en toen we inmiddels alweer ruim een uur in het ziekenhuis waren begon Lucas alweer wat praatjes te krijgen. Hij probeerde de stethoscoop van de artsen te pakken te krijgen en begon weer lekker te bewegen. In eens knapte hij enorm op.
Maar aangezien hij natuurlijk wel dat gekraak in zijn longen had en aan het zuurstof gelegen had, wilden de artsen ons wel opnemen om hem nog even in de gaten te houden. Dus daar waren we weer, we moesten weer een nachtje in het ziekenhuis slapen. Daar op de afdeling aangekomen werden we nog herkend door veel verpleegkundigen. Wat een nare sfeer hangt daar toch. We hebben natuurlijk zoveel verdriet daar gehad op die afdeling.
Maar de nacht ging gelukkig goed. Aan het begin van de nacht leek de saturatie van Lucas nog zo nu en dan een beetje te dippen (inmiddels helemaal zonder zuurstof) maar hij pakte het al heel snel weer goed zelf op. Hij sliep daar heerlijk en de volgende ochtend mochten we dan ook gelukkig weer naar huis toe.
Nu thuis gaat het goed met hem. Hij is nog steeds erg verkouden. Hij ademt nog steeds wat snel en zwaar maar dat is nu een kwestie van uitzieken. Pff, wat een gedoe weer. We gaan nu bijna de herfst in. We hopen toch wel dat we de virusjes deze herfst en winter een beetje buiten de deur kunnen houden want we slapen natuurlijk het allerliefste allemaal lekker in ons eigen bedje. Maar goed, hier hebben we geen invloed op. Gelukkig wordt Lucas nu langzaam aan wel wat groter en daarmee ook wat minder kwetsbaar. Dat is in ieder geval al enorm fijn.
Voor de website Levend Verlies schreef ik onlangs nog een nieuwe blog. Voor de geïnteresseerden is hier de link: https://levendverlies.com/moederinstinct/
