Uiteraard zou het lastig blijven om corona bij ons buiten te deur te houden. Met een kind op de basisschool en een kind dat naar een kinderdagverblijf én een therapiegroep gaat, komen onze kinderen toch met heel veel andere kindjes in contact. Manlief en ik waren dinsdag samen aan het werk op kantoor en voelden ons prima. Toen we thuiskwamen zei hij ineens dat hij zich niet zo fit voelde. Wat rillerig en moe. Hij besloot een corona zelftest te doen en al bij het doorlopen van de test zagen we het al; hartstikke positief. Ik deed meteen zelf ook een testje want ik had al wel wat hoofdpijn maar ja, dat heb ik wel vaker na een drukke werkdag waarbij ik de hele dag achter de computer zit. Maar ja hoor, ook mijn test was hartstikke positief. Ik besloot onze oudste zoon Justin ook maar meteen te testen en ook die testte positief. Hij was niet verkouden en voelde zich prima maar dus toch corona. Jemig! Lucas was, zoals bijna altijd eigenlijk, erg verkouden dus huppa, ook die maar getest; negatief. We waren hoogst verbaasd want hij was eigenlijk de enige die écht verkouden was. Onze dochter Felien van net 9 maanden besloten we nog maar even niet te testen.
Drie dagen later haalde ik Lucas na zijn middagslaapje uit zijn bedje en ik voelde het al meteen; hij had weer enorme koorts. We besloten weer een testje bij hem te doen. Gelukkig vindt hij dat tegenwoordig helemaal niet erg meer. Zijn trauma rondom mond-neusgebied lijkt daarin toch niet meer aanwezig. Ook Lucas zijn test was nu positief. Het kon ook bijna niet anders. We hadden die dagen ervoor wel een beetje erop gelet om niet teveel met hem te kussen en knuffelen maar we konden het ook eigenlijk niet voorkomen dat hij ook besmet zou raken. Ik besloot Felien vervolgens ook maar te testen en ook zij had nu een positieve test. Allemaal corona dus en allemaal dus in quarantaine.
Manlief had toch wel even flinke koorts te pakken dus in eens had ik vier mensen om voor te zorgen en dat terwijl ik mezelf ook niet echt topfit voelde en de hoofdpijn maar bleef aanhouden. Maar we besloten alles even fijn op een laag pitje te zetten. We liepen in onze pyjama rond, gingen ergens rond het middaguur een keertje douchen, keken wat vaker televisie, deden spelletjes met elkaar, sliepen om de beurten veel… en zo kwamen we de dagen door en was het soms eigenlijk ook nog best wel gezellig zo. Wel jammer dat we niet even lekker een rondje in het bos konden wandelen toen we ons allemaal weer wat beter begonnen te voelen maar we deden af en toe de deur open en speelden dan wat in de tuin. Met Justin deden we wat schoolwerk en verder deden we lekker helemaal niets.
Inmiddels zijn we nu weer ruim een week verder. Manlief, ik en Justin mochten sinds woensdag weer uit quarantaine. Lucas en Felien moeten nog tot en met vandaag in quarantaine. En dan zijn we weer allemaal vrij! 😊 Lucas is wel weer even flink ziek geweest. We merken dan toch dat hij nog echt degene is met de meest kwetsbare gezondheid. Op een gegeven moment had hij 40 graden koorts en werd hij weer erg benauwd/kortademig. We hadden tijdens zijn laatste longontsteking een puffer met Salbutamol gekregen van de arts en deze besloten we weer in te zetten. Je merkte direct dat hij dat erg prettig vond om te gebruiken. Hij vroeg vaak zelf of hij nog wat mocht. Echter mogen we dat maar vier keer op een dag aan hem geven. Verder gaven we hem paracetamol zetpillen om de koorts wat te laten zakken. Uiteraard stopte hij weer helemaal met eten maar dronk gelukkig nog wel voldoende (al was het niet veel) nutrinidrink. Genoeg om niet uit te drogen en qua kcal voldoende binnen te krijgen voor nu. Ondertussen is hij nog steeds niet fit. In de ochtend gaat het redelijk maar in de loop van de dag heeft hij vaak weer wat verhoging. We merken aan hem dat hij zwak is en weinig kracht heeft. De trap oplopen gaat vaak niet lekker en hij slaapt momenteel weer twee keer op een dag omdat hij snel vermoeid is. En hij eet nog steeds nauwelijks iets.
We weten bij Lucas dat we hem gewoon de tijd moeten geven. Al met al lijkt hij er te zijn doorgekomen zonder longontstekingen, zonder uitdroging en zonder ziekenhuisopname. Nu zal hij het weer moeten opbouwen en dat kan nog wel even een tijdje duren. Hij heeft echt weer een stapje terug moeten doen. Maar het komt goed, daar hebben we wel vertrouwen in.
En ach ja… dan kunnen we maar weer zeggen dat we dat ook maar weer hebben gehad. 😊
Inmiddels is het al bijna februari en dat betekent dat het nog niet eens zes weken duurt voordat Lucas naar school zal gaan! Zo enorm spannend! We zijn bezig met het invullen van alle formulieren. Nog niet alles is rond. Het is allemaal een hoop geregel. We vinden het erg spannend. Ergens voelt het een beetje alsof hij er nog niet helemaal aan toe is. Het voelt alsof hij nog zo klein is en dit lijkt dan zo’n enorm grote stap. We gaan ook even kijken of hij straks meteen vijf hele dagen naar school zal gaan (de school is van 8.45 tot 14.30 uur) of dat hij eerst start met maar een aantal dagen in de week. Hij doet nu immers nog steeds een middagslaapje en dat kan dan natuurlijk in eens niet meer. Zal hij het qua energie allemaal volhouden? Het zijn lange dagen voor hem want op de dinsdagmiddag zal hij ook naar een Naschoolse Dagbesteding gaan, aangezien wij dan zullen moeten werken. De andere dagen is hij wel om 14.30 uur klaar met school maar zal hij daarna nog met het busje naar huis worden gebracht. De kans bestaat dat het busje eerst langs allemaal andere kindjes gaat, waardoor hij lang onderweg zal zijn. Pff, wij zullen hem los moeten laten en erop vertrouwen dat hij daar in goede handen is en het vast helemaal goed zal komen, maar toch hè!
We zullen dan ook stoppen met onze woensdagochtendactiviteit. We doen dan namelijk altijd samen hydrotherapie in een heerlijk verwarmd badje. Onder begeleiding van een fysiotherapeut en samen met andere mama’s en hun kindjes, die ook allemaal onder begeleiding zijn van Heliomare. Lucas doet het de laatste tijd zo goed! Wanneer oma langskomt om op Felien te passen, begint hij al enthousiast het zwemgebaar te maken. Tegenwoordig durft hij ook in eens veel meer. Waar hij eerst eigenlijk een hele les aan mijn nek hing, zwemt hij de laatste tijd zelf los. Hij heeft altijd zwembandjes om zijn armen maar los zwemmen vond hij dan alsnog enorm eng. Ondanks de bandjes bleef hij met zijn mond en neus niet boven water en dan raakte hij altijd een beetje in paniek. De juf kwam een aantal weken terug met een idee om eens te proberen om een noodle (flexibeam) onder zijn oksels en bovenlijf te leggen. Zo ligt hij iets hoger in het water. In het begin was het nog wat spannend maar inmiddels durft hij op die manier zelf los te zwemmen. Hij vind het geweldig. Hij duwt mij dan steeds weg en zegt dan ‘mama, lijt’ (mama, weg), om dan vervolgens enthousiast naar mij toe te zwemmen. Geweldig! In eens is hij veel vrijer in het water en geniet hij er echt van. Onlangs sprak ik met de juf van het zwemmen en zij gaf aan dat ze er echt wel bij Lucas potentie in ziet dat hij in de toekomst misschien wel zijn A-diploma kan gaan halen. Niet in een reguliere les. Wellicht wel in een privégroepje specifiek voor kindjes met een beperking, maar goed, dat maakt niks uit. Wij zouden echt super blij zijn als dit voor hem haalbaar is. Al is het alleen al om wat minder angstig te zijn wanneer we met het gezin bijvoorbeeld op vakantie gaan en met z’n allen gaan zwemmen. Het is dan toch heel erg fijn als hij zichzelf kan redden. Dat was dus heel erg fijn om te horen.
De aanvraag van het aangepaste driewieler fietsje met de WMO is nog steeds niet rond. Er zijn zoveel aanvragen bij de gemeente, dat de wachttijd van zes weken inmiddels al lang en breed verlopen is. Na zes weken heb ik een mail gestuurd maar daarop kreeg ik alleen maar terug dat het langer zal gaan duren, het kon wel minimaal twee maanden duren. We zitten nu al op ruim twee maanden en van de week heb ik weer een mailtje gestuurd. We willen namelijk graag dat de passing nog op de Therapiegroep zal plaatsvinden omdat die ergotherapeut Lucas natuurlijk goed kent. Maar ik heb geen mail meer terug gehad. We moeten het gewoon afwachten, het is niet anders.
We hebben wel een fietsje te leen gekregen van de groep. Eerst hadden we een prachtige knalroze. Daar ging onze stoere man, op zijn mooie roze fiets. Hij droeg een groene jas, blauwe wandjes, een grijze muts en een groene sjaal. Lekker bont allemaal, haha, maar daar ging hij! Ik was super trots! We merkten wel dat hij het nog erg moeilijk vond. Hij keek constant naar zijn voetjes, die de hele tijd van de trappers afgingen en dan vergat hij vervolgens weer te sturen. Na overleg met de ergotherapeut gaf zij aan dat we een ander fietsje mochten lenen. Dus dit fietsje ging weer retour in de taxi en er kwam een andere terug. Dit keer een blauw-geel-rode fiets. Deze had riempjes om zijn voetjes aan vast te maken. En dat ging zo enorm veel beter! Hij ging als een speer. Elke dag ging hij steeds sneller en nu zijn we op het punt dat ik hem lopend niet eens meer kan bijhouden. Hij gaat zo snel! Maar hij vind het enorm leuk om te doen en door het driewieler model heeft hij geen problemen met zijn evenwicht. Er zit ook een doortrapsysteem op, waardoor hij wat minder kracht hoeft te geven. Het is een super fijn ding. Binnenkort moet de fiets wel weer terug naar de groep dus we hopen dat de WMO snel contact met ons opneemt. We wachten maar weer af…
Wat een stoere familie; maar dat wisten we al!
Echt een stoere familie! Wat leuk dat jullie een derde kind hebben, een meisje. Bewondering voor jullie. warme groeten.